10 rzeczy, które musisz zrobić, by w Holandii nie wyróżniać się na rowerze

Holendrzy zapewniają, że to najlepsza ochrona przed deszczem. Szczególnie gdy nie chcesz, by zamókł telefon podczas wysyłania SMS-a.

Oczywiście czasem nawet najlepszy zamek nie pomaga – wracasz z zakupów, roweru nie ma. Są trzy możliwości. Pierwsza – został skradziony. Wypożyczalnie zwykle oferują za drobną opłatą dodatkowe ubezpieczenie, w które warto zainwestować. W innej sytuacji można poprosić o pomoc policję. Szanse na odzyskanie sprzętu są niewielkie, ale nie zerowe. Druga możliwość – rower był przypięty w miejscu niedozwolonym. W tej sytuacji skontaktuj się z policyjnym parkingiem dla rowerów, bo twoje dwa kółka mogły zostać tam odwiezione. Odzyskasz je po zapłaceniu niewielkiego mandatu, a za dodatkową opłatą rower zostanie zwrócony pod wskazany przez ciebie adres. Trzecia możliwość – twój rower jest zasłonięty trzystoma innymi rowerami, które zostały przypięte w tym samym miejscu w ciągu dwudziestu minut, gdy cię nie było. Rozejrzyj się dobrze!

Amsterdamczycy nie ubierają się „na rower”, tak jak nie ubierają się „do tramwaju”. Garnitur albo garsonka do pracy? Proszę bardzo. Sukienka w kwiaty albo luźny dres w weekend? Rower czeka. Frak albo suknia balowa na wieczorne przyjęcie w Koninklijk (czyli Pałacu Królewskim)? Nikogo nie zdziwisz. Jedyny strój, który nie pasuje na rower w Amsterdamie, to strój kolarski. Zapomnij o lycrze czy sportowych koszulkach z kieszeniami na plecach.
Podobnie jest z rowerami. W Amsterdamie najzwyklejsze rowery są w największej cenie. Wyróżnisz się – niekoniecznie pozytywnie – jeżdżąc po stolicy Holandii na szosówce czy góralu.

Są trzy główne przyczyny moknięcia siodełek, na które warto być przygotowanym. Pierwsza to deszcz. Druga to wszechobecna wilgoć. A trzecia – rower wylądował w kanale. Amsterdam ma ich 165, o łącznej długości ponad 100 km. Przy takim zagęszczeniu rowerów niektóre po prostu muszą wylądować w wodzie. Służby wodne wyławiają rocznie do 15 tys. bicykli. Jeśli twój rower wpadnie do kanału, zadzwoń do odpowiednich służb – Amsterdam to jedyne miasto w Holandii, które zatrudnia specjalnych nurków dyżurujących non stop.

To prawdopodobnie rekord świata: każdego dnia w stolicy Holandii „znika” 200 rowerów. Bardzo często wracają one do obiegu jeszcze tego samego dnia. Dlatego zawsze przypinaj rower, nawet gdy zostawiasz go na chwilkę (do wszystkiego, co jest solidne i się nie rusza: drzewa, lampy, znaku drogowego, barierki nad kanałem albo – to już jest prawie nieamsterdamskie, ale mimo wszystko akceptowane – do stojaka na rowery). Wiele rowerów w Holandii oprócz klasycznego zapięcia (łańcucha lub linki) ma zamontowany na stałe dodatkowy zamek służący do blokady tylnego koła. To bardzo praktyczna, w Polsce mało popularna rzecz, na dodatek błyskawiczna i łatwa w obsłudze.

Rowery nie są częścią holenderskiej kultury, one są holenderską kulturą. Amsterdamczycy i amsterdamki chętnie chwalą się urowerowieniem swojego miasta, ale jeśli zapytać ich o szczegóły, trudno wciągnąć ich w rozmowę. A to dlatego, że rowery tak przeniknęły do amsterdamskiej codzienności, że stały się niemal przezroczyste. Podczas gdy przyjezdni patrzą z niedowierzaniem na rowerową powódź, sami mieszkańcy nie wyobrażają sobie, że mogłoby być inaczej. Tak jak w Warszawie czy Krakowie nikt się nie dziwi, że przez miasto płynie rzeka, tak w Amsterdamie nikt nie wpada w zadumę, gdy setki tysięcy rowerów jeżdżą po ulicach każdego dnia. Nikt ich wręcz nie zauważa.
Dlatego czy jesteś w mieście na dzień, czy na rok, zamiast cieszyć się jazdą na rowerze po mieście, spróbuj cieszyć się miastem, jeżdżąc na rowerze.

Amsterdamscy rowerzyści nie lekceważą przepisów ruchu drogowego – traktują je jednak bardziej jako podpowiedzi i wskazówki niż bezwzględnie obowiązujące zasady. Być może dzieje się tak dlatego, że gdy dochodzi do stłuczki między samochodem a rowerem, policja z góry zakłada, że winny jest kierowca samochodu, i to on musi się tłumaczyć. Pierwsza godzina jazdy rowerem po Amsterdamie jest oszałamiająca i niepokojąca jednocześnie. Jak to możliwe, że nikt nie odnosi obrażeń? Kogo obowiązuje sygnalizacja świetlna? Dlaczego samochody zatrzymują się, choć mają pierwszeństwo? W drugiej i trzeciej godzinie zaczynasz się przyzwyczajać. I pojawia się pokusa, żeby zacząć jeździć po holendersku i z głową wysoko podniesioną przejeżdżać na czerwonym świetle, „bo przecież wszyscy dokoła tak robią”.