Zajrzyj do jednej z rybackich wiosek Mjanmy. Tu praktycznie nie ma turystów! [TYLKO U NAS]

Niecałe 2 km na południe od Ngapali znajduje się maleńka rybacka wioska Gyeiktaw. Prowadzi przez nią jedna szutrowa droga otoczona kilkunastoma, a może kilkudziesięcioma domami zrobionymi z trzciny, bambusa i palm.

Fot. Dominika Kustosz

Do Gyeiktaw trzeba koniecznie pojechać przed świtem, gdy na zewnątrz jest jeszcze zupełnie ciemno.

Gdy pierwsze promienie słońca wydobywają się ponad horyzont w wiosce nikt już nie śpi. Przed domami na maleńkich ogniskach grzeje się woda na herbatę, a unoszący się z nich dym snuje się dookoła domów i pomiędzy palmami.

To wręcz wymarzony moment do fotografowania.

Fot. Dominika Kustosz

Nim pierwsze łodzie przybiją do plaży kobiety rozsypują na piasku słomę, a na niej rozkładają niebieskie płachty. Wzdłuż niej układają własnoręcznie plecione kosze.

W ich ruchach widać pośpiech, ale także rutynę. Łatwo się domyślić, że wykonywane czynności powtarzają od lat i uczą się ich przekazując ten poranny rytuał z pokolenia na pokolenie.

Przyglądając się twarzom kobiet widać, że pracują tutaj nie tylko młode dziewczyny, ale także panie w średnim wieku i staruszki.

Fot. Dominika Kustosz

O wschodzie słońca do plaży przypływają pierwsze kutry i łodzie. Mężczyźni w pośpiechu wyładowują z nich efekty nocnych połowów.

Plecione kosze wydają się pękać od ilości znajdujących się w nich ryb. Pod ich ciężarem uginają się chude sylwetki mężczyzn i kobiet.

Fot. Dominika Kustosz

W czasie gdy dorośli pracują, dzieci zajmują się sobą. Nikt ich nie pilnuje, niktnie strofuje. Ganiają się po plaży, małymi podbierakami wyławiają ryby, które wypadły z koszy lub huśtają się na linach kotwicznych. Ich śmiech i radosne nawoływania słychać wszędzie.

Fot. Dominika Kustosz

Starsze dziewczynki opiekują się najmłodszym rodzeństwem. Maluchy bawią się czym popadnie. Raz jest to dętka, innym razem znaleziona na plaży muszelka.

Fot. Dominika Kustosz

W kilkanaście minut niebieskie płachty zapełniaja się drobnymi rybkami. Wraz z ich zwiększającą się liczbą, wzrasta natężenie coraz mniej przyjemnego zapachu rybiego mięsa.

Fot. Dominika Kustosz

Niewielka część ryb odkładana jest na własny użytek i od razu rozkładana na specjalnych konstrukcjach. Przez najbliższe dni ryby będą suszone podmuchami wiatru i promieniami słońca.

Fot. Dominika Kustosz

Gdy wszystkie ryby są posegregowane zaczyna się prawdziwy harmider. Od teraz trwa sprzedaż najlepszych okazów. Ryby i owoce morza kupowane są przez szefów kuchni z pobliskich restauracji i hoteli.

Co ciekawe, o ile kupnem zajmą się mężczyźni, to sprzedają tylko kobiety. Doskonale znają wartość towaru, więc targowanie się z nimi jest niezwykle trudne (choć możliwe). W trakcie tych negocjacji na plaży słychać jedynie podniesione głosy targujących się.

Fot. Dominika Kustosz

Kupcy wracają z towarem prosto do restauracyjnych i hotelowych kuchni, by ze świeżych ryb przygotować najsmakowitsze dania, które zaserwują swoim gościom w porze lunchu i na kolacje.

O ile w ciągu dnia zjada się głównie ryby, to wieczorem serwowane są przede wszystkim owoce morza, a w szczególności wyśmienite homary, które są lokalną specjalnością.

Fot. Dominika Kustosz

Gdy targi dobiegają końca gwar na plaży powoli przycicha. Jednak mieszkańcy wioski wciąż się krzątają.

Kobiety myją w morzu kosze, a mężczyźni zajmują się drobnymi naprawami łodzi i sieci.

Fot. Dominika Kustosz

Nagle plaża cichnie i staje się pusta. Wszyscy znikają w cieniu palm i jedynie psy pozostają przy suszących się na słońcu rybach.

Fot. Dominika Kustosz

Po oporządzeniu ryb i sprzedaniu tego, co było możliwe do sprzedania, cała rodzina zasiada do śniadania.

Fot. Dominika Kustosz

Każdego dnia o zachodzie słońca mężczyźni znów wypłyną łodziami w morze, by następnego dnia o świcie powrócić do wioski z sieciami pełnymi ryb.

I tak dzień za dniem rytuał życia lokalnych rybaków powtarza się.

Fot. Dominika Kustosz