"Nie ufam temu całemu «luksusu»”. Felieton Igora Zalewskiego

Oczywiście mój sceptyczny stosunek do luksusu bierze się pewnie stąd, że jestem za biedny, żeby doświadczyć jego prawdziwego oblicza. Bo zdarzało mi się bywać w miejscach, które wymachują de luxem jak sztandarem, stroją się w ileś tam gwiazdek i epatują kuszącymi słówkami takimi jak spa czy resort. I za każdym razem czułem się rozczarowany – trochę tak jak wtedy, gdy na ulicy spotyka się znaną seksbombę bez makijażu i w dresie – i to ma być niby ona? Niech się kobieta weźmie w garść i nie zawraca głowy.

Luksusowość – w jej odsłonie dla klasy średniej, a taką tylko znam – jest przede wszystkim pretekstem do podwyższenia ceny. To taki niepisany układ: my pogłaszczemy i dopieścimy wasze aspirujące ego, a wy w zamian zapłacicie więcej za coś, co nie jest tyle warte. A ponieważ aspirujących jest całkiem wielu, w tych luksusowych miejscach bywa tłoczno, a to oznacza jedno – one tak naprawdę nie są luksusowe. Chodzi jednak o to, żeby sztucznym blichtrem namieszać nam, szarakom, w głowach, które mają zostać onieśmielone i dojść do wniosku, że oto obcują z najprawdziwszym Wielkim Światem, takim jak z Dynastii.

W miejscu luksusowym – takie je sobie wyobrażam – przede wszystkim powinno być pusto. Tłum to antyteza wygodnego życia. Tłum oznacza konkurentów próbujących capnąć ten sam łakomy kąsek, który ty właśnie upatrzyłeś. Wielu ludzi to korki, kolejki i czekanie na swoją kolej. Weźmy takie zabiegi spa, które rozpleniły się po świecie jak króliki w Australii i same w sobie próbują nam przedstawić się jako coś nieosiągalnego i wyrafinowanego, a jak wiadomo, króliki australijskie takie nie są. Fundnąłem kiedyś mojej żonie weekend w takim „luksusowym” spa, gdzie na dzień dobry powiedziano jej, że skoro jest sama, to niech nie siada na drugim łóżku w swoim pokoju, żeby nie trzeba było zmieniać pościeli. No dobra, można powiedzieć, że to polska prowincja. Sam jednak byłem w spa we Francji i to takim wypasionym. Wtedy raz w życiu miałem nadzieję, że wreszcie poliżę prawdziwego luksusu. Nic z tego. To też był fabryczny przerób klientów. Moje zabiegi były wyliczone co do minuty, a kiedy się kończyły, to grzecznie, bo grzecznie, ale mnie przeganiano, bo następni już czekali i piszczeli z niecierpliwości, żeby położyć się do wanny z hydromasażem, którą ja dopiero opuściłem. To była linia produkcyjna, a nie żaden luksus. Myślę, że w tym lśniącym spa grzybicę można było złapać równie łatwo, jak na publicznym basenie osiedlowym. Ale za to torbę na drobiazgi otrzymaną w recepcji można było zabrać ze sobą do domu. Więc ją mam i służy mi teraz jako torba plażowa, a ja dzięki niej zadaję szyku. Bardzo szpanersko wygląda.

Na koniec dość prosta zasada Zalewskiego: poziom luksusu jest odwrotnie proporcjonalny do liczby ludzi, którzy chcą z niego skorzystać. Masówka i wyrafinowanie mają się do siebie jak pięść do nosa. Dużo ludzi oznacza dużo resztek, a to oznacza dużo much w okolicy. Niezbyt to światowe. Jest też pewien niezawodny sposób na przetestowanie luksusowatości miejsca, w którym jesteście. Poproście na śniadanie o jajko na miękko. To jest wyzwanie, któremu sprostają tylko nieliczni!

Igor Zalewski