Zwierzęta Ameryki Południowej. Poznaj najciekawsze gatunki żyjące na tym kontynencie

W tym artykule:

1. Jaguar
2. Leniwiec trójpalczasty
3. Mrówkojad wielki
4. Pekari obrożny
5. Tapir anta
6. Alpaka

Jaguar

Listę najciekawszych zwierząt Ameryki Południowej otwiera prawdziwy król dżungli. Jaguar to największy przedstawiciel tamtejszych kotowatych i trzeci największy kot świata (po lwie i tygrysie).

Silny drapieżnik występuje na terenach trawiastych, ale jeszcze lepiej czuje się w cieniu tropikalnych lasów Ameryki Południowej. Jako sprawny pływak, uwielbia obszary bagienne i obfitujące w zbiorniki wodne.

• Dorosłe osobniki osiągają długość do 185 cm i wysokość do 76 cm. Ich waga dochodzi do 96 kg, ale spotykane są też samce o masie przekraczającej 160 kg! To zasługa muskularnej budowy ciała - jaguary są jednymi z najmasywniejszych kotów.

Mimo że potrafią wspinać się na drzewa, polują przede wszystkim na ziemi. Gdy jaguar pochwyci ofiarę, od razu zatapia kły w jej szyi. Wówczas, dla zdobyczy sprawnego myśliwego nie ma już ratunku, bo mówimy tu o posiadaczu najsilniejszych szczęk w rzędzie kotowatych.

Leniwiec trójpalczasty

Zwierzęta Ameryki Południowej to nie tylko groźne drapieżniki. Wśród charakterystycznych przedstawicieli tamtejszej fauny znajdziemy też gatunki niewykazujące agresji. Jednym z nich jest leniwiec, który upodobał sobie spokojne życie wśród koron drzew.

Te niezwykłe ssaki zamieszkują tropikalne lasy kontynentu południowoamerykańskiego. Większość życia spędzają wisząc głową w dół pod gałęziami. Na ziemię schodzą średnio raz w tygodniu, tylko po to, by się wypróżnić lub przenieść się na inny konar.

• Dorosły leniwiec trójpalczasty osiąga do 60 cm długości. Waga takiego zwierzęcia najczęściej nie przekracza 5 kg.

Leniwce są zwierzętami roślinożernymi. Ich dieta składa się z pędów, liści, kwiatów i owoców. Co ciekawe, całą niezbędną do życia wodę pozyskują z rosy lub padającego deszczu.

Mrówkojad wielki

Zwierzęta Ameryki Północnej są reprezentowane przez wiele niezwykłych gatunków, ale porównując je do najdziwniejszych przedstawicieli południowoamerykańskiej fauny, ich niezwykłość pryska niczym mydlana bańka. Mrówkojad wielki nie przypomina żadnego zwierzęcia żyjącego w Meksyku, Stanach Zjednoczonych czy Kanadzie, za to nasuwa skojarzenia ze stworem z innej planety.

Prowadzący naziemny tryb życia ssak upodobał sobie wilgotne lasy, sawanny i bagna Ameryki Południowej. Przedstawicieli tej rodziny można spotkać też w Ameryce Środkowej.

• Dorosły samiec może osiągać długość przekraczającą 200 cm i wagę do 41 kg. Co ciekawe, samice są tylko nieznacznie lżejsze (39 kg).

Mrówkojady całe dnie spędzają na poszukiwaniu pożywienia. Gdy zwierzę zwęszy kopiec termitów lub mrowisko, rozgrzebuje je długimi pazurami. Następnie wpycha do środka swój smukły pysk i wybiera owady za pomocą długiego, lepkiego języka.

Warto wspomnieć, że mrówkojady wykazują sporą inteligencję w zdobywaniu pożywienia. Zwierzę nigdy nie niszczy całkowicie gniazd mrówek, dzięki czemu zapewnia sobie stały dostęp do pokarmu.

Pekari obrożny

Świniokształtne występują niemal na całym świecie, ale osobniki z poszczególnych zakątków wykazują sporo różnic. Zwierzęta Europy są reprezentowane przez dzika, Afryki - przez guźca, a Ameryki Południowej - przez pekari. Co ciekawe, ten ostatni jest spokrewniony nie tylko ze świniami, ale także z hipopotamami, choć jego niewielkie rozmiary wcale na to nie wskazują.

Zwierzęta Ameryki Północnej. Oto najciekawsze gatunki tego kontynentu

Zwierzęta Ameryki Północnej przedstawiają znaczne zróżnicowanie gatunkowe. Kontynent za wielką wodą jest domem dla niezliczonych ssaków, gadów, płazów, pajęczaków i ptaków, z któryc...

Pekari wykazują spore zdolności adaptacyjne. Z tego względu, można spotkać je zarówno w lasach, jak i na pampie i terenach półpustynnych. Zamieszkują kontynent południowoamerykański aż do Patagonii, występują też w Ameryce Środkowej i w południowo-zachodnich obszarach Ameryki Północnej.

• Pod względem wymiarów, pekari są nieco mniejsze od świni domowej. Osiągają długość do 130 cm i wagę ok. 40 kg. Interesujące jest ukształtowanie kłów tego zwierzęcia - górne nieustannie ocierają się o dolne, dzięki czemu przez cały czas pozostają ostre.

Pekari to typowy wszystkożerca. W jego jadłospisie dominują rośliny (korzenie, nasiona, owoce, trawy, kaktusy), ale nie gardzi też padliną i małymi zwierzętami.

Tapir anta

Kolejny zwierzak w naszym zestawieniu - tapir - przypomina przedstawicieli rzędu świniokształtnych. To najlepszy dowód na to, że matka natura lubi grać pozorami, bo tapirom znacznie bliżej jest do koni niż do świń.

Tapir anta jest jednym z pięciu gatunków rodzaju Tapirus, które przetrwały do naszych czasów (wszystkie są zagrożone wyginięciem). Zamieszkuje wilgotne lasy Wenezueli, Kolumbii, Gujany, Brazylii, Argentyny, Paragwaju, Boliwii, Peru i Ekwadoru.

• Zwierzę osiąga do 2,5 m długości i może ważyć nawet 320 kg, choć takie osobniki spotykane są dość rzadko. Najczęściej, waga tapira nie przekracza 220 kg.

Najbardziej charakterystyczną cechą tego gatunku jest niewielka trąba, wykształcona z górnej wargi i nosa. Zwierzę może poruszać nią w każdym kierunku, a jej funkcją jest chwytanie liści (tapiry są zwierzętami roślinożernymi).

Alpaka

Naszą listę zamyka sympatyczny przedstawiciel rodziny wielbłądowatych. Alpaka to jedno z niewielu zwierząt, które zawdzięczają człowiekowi nie spadek a wzrost liczebności.

Pierwotnie, Alpaki występowały w Andach. Dziś połowa światowej populacji żyje w Boliwii, Peru, Ekwadorze i Chile. Dzięki znacznej odporności na mrozy i upały, mogą przetrwać w najbardziej niesprzyjających warunkach. Ta zdolność jest też zasługą niskich wymagań żywieniowych - alpaki zadowalają się ubogą roślinnością górską, przy czym warto podkreślić, że żerujące zwierzęta nie wyrywają roślin z gleby, a jedynie obgryzają ich naziemne części.

• Dorośli przedstawiciele tego gatunku osiągają do 150 cm długości i ok 99 cm wysokości w kłębie. Waga zwierzęcia dochodzi do 85 kg. Alpaki cechują się różnorodnym ubarwieniem (ich futro może mieć jedną z 22 barw).

Nasz ekspert

Artur Białek

Dziennikarz i redaktor. Wcześniej związany z redakcjami regionalnymi, technologicznymi i motoryzacyjnymi. W „National Geographic” pisze przede wszystkim o historii, kosmosie i przyrodzie, ale nie boi się żadnego tematu. Uwielbia podróżować, zwłaszcza rowerem na dystansach ultra. Zamiast wygodnego łóżka w hotelu, wybiera tarp i hamak. Prywatnie miłośnik literatury.