Te mapy pokazują naszą historię! Zobacz jak National Geographic opisywał czytelnikom świat

Biuro Naczelnego Kartografa Towarzystwa National Geographic znajduje się dokładnie w tym miejscu: 38°54’ 19” N, 77°2’ 16” W. Można śmiało powiedzieć, że Juan José Valdés, zajmujący obecnie to stanowisko, dokładnie określił swoje położenie.

Ale powiedzieć tyle to powiedzieć stanowczo za mało. W Zespole Map National Geographic precyzyjnie określają bowiem położenie każdej góry, rzeki, drogi, rafy, wyspy, zatoczki, ale również planet, galaktyk – w zasadzie każdego zakątka lądu, morza i nieba.

Zobacz nasze przełomowe mapy!

Jak dotychczas wspomniany Zespół opracował 438 map dołączonych do magazynu, 10 atlasów świata, kilkadziesiąt globusów, około 3 tys. stron z mapami oraz niezliczoną liczbę map cyfrowych – a zbiór ten powiększa się każdego dnia.

Co wyróżnia mapy National Geographic? Bez wątpienia dokładność i wyjątkowa dbałość o szczegóły. Na mapie Księżyca z 1969 r. oznaczono miejsca lądowania prawie wszystkich z 23 bezzałogowych sond, które wysłano na Srebrny Glob (miejsce upadku sondy Orbiter 4 było nieznane). Znakiem rozpoznawczym zespołu – utworzonego przez pierwszego redaktora magazynu Gilberta H. Grosvenora – zawsze była jednak innowacyjność. Poprzeczkę wysoko postawił już pierwszy naczelny kartograf (1915–1939), Albert H. Bumstead, pomysłodawca kompasu słonecznego, którego Richard E. Byrd używał w czasie lotu do bieguna północnego w 1926 r. (kompasy magnetyczne nie sprawdzają się na biegunach).

W trosce o przejrzystość Charles E. Riddiford, kartograf zatrudniony w latach 1923–1959, zaprojektował eleganckie i czytelne czcionki do map, które Towarzystwo opatentowało i z powodzeniem wykorzystuje do dziś.

W 1957 r. umiejętności zespołu przydały się w programie kosmicznym, w ramach którego wykorzystano przenośne urządzenie do śledzenia satelitarnego. Jego twórca, Wellman Chamberlin (szef kartografii w latach 1964–1971), wymyślił również geometr – plastikową nakładkę do mierzenia odległości na globusie.

Świat przyspieszał, a kartografia razem z nim. John B. Garver (naczelny kartograf w latach 1982–1991) nadzorował instalację systemu komputerowego Scitex, który wymagał własnego klimatyzowanego pomieszczenia. Dzięki niemu zwiększono dokładność i przyspieszono proces tworzenia map. W 1999 r., za kadencji Allena Carrolla (lata 1998–2010), uruchomiono National Geographic MapMachine: pierwszy interaktywny atlas Towarzystwa dostępny w internecie.

Przygotowanie mapy zajmowało kiedyś kilka miesięcy. W cyfrowym świecie niektóre mapy z witryny NG powstają w kilka godzin, ale nadal liczy się dokładność. Czego należy się spodziewać w najbliższym stuleciu? – Kartografia społecznościowa umożliwi tworzenie map pod kątem bardzo konkretnych lokalizacji – spodziewa się Juan Valdés. – Coraz więcej urządzeń jest podłączonych do internetu, więc użytkownicy mogą lokalizować i mapować więcej obiektów.

Inteligentne zegarki i okulary umożliwią gromadzenie większego zakresu danych geolokalizacyjnych. – Nie zabraknie nam jednak pracy. Ktoś przecież musi wszystkie te dane gromadzić i analizować – dodaje naczelny.

1 z 6

1992 - Rozpad ZSRR

Wzrost i upadek imperiów, spory terytorialne, kurczące się linie brzegowe, powstanie nowego państwa – każde z tych wydarzeń oznacza konieczność korekt map. Po rozpadzie ZSRR w 1991 r. należało zmienić
90 proc. nazw ukraińskich miejscowości.

2 z 6

1914 nowe państwa na Bałkanach i w Europie Środkowej

W sierpniu 1914 r. magazyn National Geographic opublikował mapę Europy Środkowej – arenę I wojny światowej, jednego z najkrwawszych konfliktów w historii. Redaktor naczelny Gilbert H. Grosvenor wyczuł nadciągający konflikt:
polecił mapy wydrukować, złożyć w piwnicy
i przygotować do wydania. Czytelnicy magazynu mogli przeczytać, że Towarzystwo National Geographic dąży do przekazywania swoim członkom najbardziej autentycznych informacji na temat dowolnej części świata, w której wydarzenia przykuwają uwagę opinii publicznej.

3 z 6

1944 - Niemieckie ścieżki

Mapy National Geographic nie tylko opisywały świat, ale też wpisywały się w jego historię. Generał Dwight Eisenhower korzystał z naszej mapy Niemiec w 1945 r. To bez wątpienia najważniejszy element mojego gabinetu – napisał o znajdującym się w nim zestawie map. Gdy samolot B-17 z dowódcą Floty Pacyfiku, admirałem Chesterem W. Nimitzem, zgubił trasę w trakcie burzy, pilot nawigował i bezpiecznie wylądował dzięki mapom konfliktu na Oceanie Spokojnym. Okazały się niezwykle pomocne – napisał potem admirał do redaktora naczelnego.

4 z 6

1969 - Księżyc

W 1969 r. po raz pierwszy pokazano dwie strony Księżyca równocześnie. Zespół jak zwykle stanął na wysokości zadania i dopilnował najdrobniejszych szczegółów. Tibor Toth – sprawny kartograf, który delikatnie cieniował krater po kraterze – spędził kilka tygodni w obserwatorium Lowell we Flagstaff w Arizonie. Czytelnicy mogli docenić bogactwo zawartych w publikacji
informacji: podano liczbę znanych księżyców w naszym Układzie Słonecznym (wtedy 32), przedstawiono plan misji Apollo, wyjaśniono zjawisko zaćmienia ziemskiego satelity oraz pokazano fazy Księżyca.

5 z 6

1968 - Dno Atlantyku

Mapa ujawniła masywny łańcuch przecinający Atlantyk. Dzieło geofizyków Towarzystwa – Bruce’a Heezena i Marie Tharp – przedstawiło koncepcję wędrówki kontynentów i tektoniki płyt szerszemu gronu odbiorców. Tharp rozpoczęła pracę w 1950 r.: korzystała z odczytu sonarów montowanych na statkach (nie wpuszczono jej na pokłady). W 1978 r. została odznaczona przyznawanym przez Towarzystwo Medalem Hubbarda za pionierskie badania.

6 z 6

1988 - Mount Everest

Wydana w listopadzie 1988 r. mapa najwyższego szczytu świata to drugi wspólny projekt Towarzystwa National Geographic i Bradforda Washburna – kartografa, alpinisty i dyrektora Muzeum Nauki w Bostonie (pierwszym była mapa Wielkiego Kanionu w 1978 r.). Mapa powstała na bazie zdjęć z aparatu o wysokiej rozdzielczości umieszczonego na promie Columbia oraz 160 ujęć wykonanych z pokładu samolotu na 12 tys. metrów (objęły obszar prawie 100 tys. ha).