09/2017

Wydawać by się mogło, że tego, kto nie pali papierosów, nie nadużywa alkoholu, nie bierze narkotyków i nie uprawia hazardu, ten temat nie dotyczy. Nic bardziej mylnego. Prawda jest taka, że wszyscy jesteśmy w mniejszym lub większym stopniu uzależnieni. Dziś termin ten stał się pojemny i nie ogranicza się do najbardziej destrukcyjnych nałogów. Można się bowiem uzależnić od każdej czynności, która daje przyjemność – pracy, seksu, jedzenia, internetu, leków, operacji plastycznych, diet, telewizji, lajków na Facebooku, zakupów, siłowni, o robieniu selfie nie wspominając. Uzależniamy się tak łatwo, że można wręcz mówić o epidemii. Przykładem choćby smartfon. Ludzie surfują po sieci, nawet przechodząc przez ulicę. Przyzwyczajenie, potrzeba czy już może nałóg. Jak to sprawdzić? Wychodząc z domu bez komórki. Jeżeli nie wpadamy w panikę i nie pojawia się u nas syndrom odstawienia – nie jest źle. Kiedyś uważano, że nałogi są słabością charakteru. Dziś wiadomo już, że to choroba. Konsekwencja niezwykłej plastyczności naszego mózgu, który po prostu uczy się szybko nowych nawyków, zwłaszcza jeżeli kojarzy je z przyjemnością. Uzależnienie, które mnie obecnie niepokoi najbardziej, nazwałabym uzależnieniem od zajętości. Wymyślamy sobie coraz to nowe wyzwania, bierzemy dodatkową pracę, zapisujemy się na kursy, do toalety chodzimy z gazetą, jemy posiłki przed monitorem, a w każdej wolnej chwili sprawdzamy maile. Robimy wszystko, żeby się nie nudzić, bo nuda we współczesnym świecie jest bodajże największym grzechem. Wartościami zaś – pracowitość i produktywność, gwarantujące sukces w życiu zawodowym. Ale czy nie jest aby tak, że te wszystkie zajętości są doskonałą wymówką, żeby nie spotykać się ze znajomymi, nie mieć czasu dla dzieci, nie rozmawiać z bliskimi? O tym, jakie mechanizmy stoją za uzależnieniami i jak można z nimi walczyć, traktuje artykuł, który publikujemy na str. 22. Zapraszam do lektury.

Agnieszka Franus - redaktor naczelna